Kritika: Čedomir Mirković
Roman Bezdan pripada onoj vrsti moderne fantastičke proze u kojoj preplitanje mita i stvarnosti rezultira u alegorično saopštavanje o čovekovoj sudbini. To je priča o neprekidnom odmeravanju erosa i tanatosa, o nagonu života da potvrdi smisao kroz ljubav i o opojnoj primamljivosti da se, kroz sunovrat, dopre do ništavila. U osnovi Mišnićevog kazivanja nalazi se realni svet sa svojim zakonomernostima i detaljima, sa svojim ambijentima i dramaturgijama. Taj realni svet je, postupkom simboličkog transponovanja kroz san i podsvest, nadgrađen u osoben mitoloski prostor s posebnim dimenzijama i naglašenim nadvremenskim vertikalama. Realnost se ovde pretvara u ritual, nadrasta u atavistički obred koji, u novim oblicima i sa drugim junacima, ponavlja snagu nagonskog i neizbežnost predodređenog; kao što se tragična ukletost i tamno nasleđe materijalizuju slikom mračne, žive i nezasite jame. Bezdane jame su - tako nam sugeriše ova proza - tu pored nas, i u onima koji su nam prethodili, i u nama samima.
Mišnićevo zagrcnuto i zgusnuto izlaganje, sa znalački uspostavljenim ritmom i s dobro vođenom postupnošću, poseduje slojevitost legende i neobuzdanu asocijativnost naglašeno poetskog doživljavanja. U njemu se neprekidno prožimaju individualno i arhetipsko, instinktivno i svesno, životvorno i destruktivno. Jezičko bogatstvo i semantička adekvatnost obezbedili su zaista funkcionalnu unutarnju koherentnost ovom izuzetno originalnom i čitljivom romanu.
Čedomir Mirković
